اطلاعات تکمیلی

نمونه متن

برش‌هایی از کتاب

صرف این‌که کسی تمایل یا تواناییِ عشق‌ورزی به ما را ندارد، به این معنا نیست که دوست‌داشتنی نیستیم.

افراد مهربان آن‌چه را نیاز دارند درخواست می‌کنند. وقتی لازم باشد، «نه» می‌گویند و وقتی «بله» می‌گویند، واقعاً از ته دل است. مهربان‌اند، چراکه مرزها آن‌ها را از بیزاری دور نگه می‌دارد.

… گاهی وقتی خودمان را سرزنش می‌کنیم، باید دست نگه داریم و به آن صدای آزاردهنده‌ی درونی بگوییم: «هی، الان دارم تمام تلاشم رو می‌کنم.»

می‌خواهم در میدان نبرد باشم. می‌خواهم در زندگی‌ام شجاع باشم. وقتی انتخاب می‌کنیم جرئتِ بسیار داشته باشیم، درواقع در برابر این‌که به ما حمله شود، اعلام آمادگی می‌کنیم. می‌توانیم شجاعت را انتخاب کنیم یا راحتی را، اما نمی‌توانیم هر دو را داشته باشیم، نه به‌صورت هم‌زمان. آسیب‌پذیری بُرد یا باخت نیست، به‌معنای داشتن شجاعت ابراز وجود و دیده‌شدن در زمانی است که هیچ کنترلی بر پیامد آن نداریم. آسیب‌پذیری ضعف نیست، بزرگ‌ترین سنگ محک‌مان برای سنجشِ شجاعت است.

امروزه افراد زیادی هستند که «به‌جای این‌که درد خود را حس کنند، آن‌را به نمایش می‌گذارند»؛ «به‌جای این‌که به درد اعتراف کنند، درد را به دیگران تحمیل می‌کنند»؛ به‌جای این‌که خطرِ حس ناامیدی را بپذیرند، انتخاب می‌کنند «ناامید زندگی کنند». تحمل درد بدون نشان‌دادن هیچ حسی، کله‌خری نیست. حالت متظاهر به‌ خود گرفتن کله‌خری نیست. خودستایی کله‌خری نیست. کمالْ دورترین چیز در دنیا از کله‌خری است.

نقطه‌ی مقابلِ تشخیصِ این‌که داریم چیزی را احساس می‌کنیم، انکار احساسات‌مان است. «برعکسِ کنجکاوی بی‌قید‌شدن است. وقتی داستان‌های‌مان را انکار می‌کنیم و از احساسات شدید رها می‌شویم، آن‌ها جایی نمی‌روند، بلکه آن‌ها مالک ما هستند، ما را تعریف می‌کنند. وظیفه‌ی ما این است که این داستان را انکار نکنیم، بلکه با پایان آن مقابله کنیم. با اقتدار برخیزیم، داستان‌مان را بشناسیم و تا وقتی به جایی که فکر می‌کنیم باید برسیم، نرسیده‌ایم، به اکتشافِ حقیقت ادامه دهیم. بله، این چیزی است که رخ می‌دهد. این حقیقتِ من است و من انتخاب می‌کنم این داستان چطور پایان پیدا کند.