در مقاله‌ای تحقیقاتی از آکسفام با عنوان «اقتصادی برای ۹۹٪» گزارش شده است که هشت شخص ثروتمند برتر جهان به اندازه‌ی فقیرترین ۳.۶ میلیارد نفر جهان ثروت دارند. برای درک این آمار از زاویه‌ای دیگر، به این فکر کنید که چطور به‌راحتی می‌توان آن هشت میلیاردر را در یک ماشین ون جا داد، درحالی‌که کل جمعیت قاره‌های آمریکای شمالی، مرکزی، و جنوبی، روی‌هم حدود ۱ میلیارد است. به عبارت دیگر، آن هشت نفر بیش از سه‌برابر جمعیت ساکن در نیم‌کره‌ی غربی زمین، ثروت دارند.

در سال ۲۰۱۲، هر مدیرعامل در ایالات متحده، به‌طور متوسط حدود ۳۵۰ برابر یک کارگر درآمد داشت. صندوق کودکان سازمان ملل تخمین زده است که در هر دقیقه، یازده کودک زیر پنج سال به علت فقر جان خود را از دست می‌دهد.

نویسنده کیت پین، به این آمارها رجوع می‌کند تا نشان دهد که نابرابری میان ثروتمند و فقیر، تبعاتی بسیار فراتر از مسائل اقتصادی دارد. پین بررسی می‌کند که چگونه نابرابری نه‌تنها از لحاظ اقتصادی ما را از هم جدا می‌سازد، بلکه اثرات عمیقی بر نحوه‌ی تفکر، نحوه‌ی برخورد با استرس، نحوه‌ی عمل‌کرد سیستم ایمنی بدن، و نحوه‌ی تفکرمان درباره‌ی مفاهیم اخلاقی همچون عدالت و بی‌طرفی دارد.

کتاب «نردبان شکسته» تحلیل‌های عمیقی از خطرات تمام این مظاهر اختلاف طبقاتی و تأثیر آن بر همگی ما ارائه می‌دهد.

پین در حومه کنتاکی در فقر بزرگ شد و وقتی پی برد که در مدرسه ناهار مجانی دریافت می‌کند درحالی‌که دوستانش بابت ناهارشان پول می‌دهند، بسیار خجالت‌زده شد. کتاب او به این موضوع می‌پردازد که انسان‌ها چطور به کشف نابرابری‌ها در زندگی خودشان واکنش نشان می‌دهند. او به‌عنوان روان‌شناس، حساسیت ذاتی مردم نسبت به جایگاه اجتماعی‌شان را مطالعه کرده و درباره‌ی «خطای بنیادی نسبت‌دهی»، یعنی این فرض که مسبب موفقیت‌ها و شکست‌های هر شخص، فقط خودش است، تحقیق می‌کند. «فارغ‌التحصیل دانشگاه باهوش است. معتاد مواد مخدر، اراده‌اش ضعیف است. هرکسی کوپن غذا می‌گیرد، تنبل است.» چنین فرض‌هایی نسبت به دیگران، به همه‌ی ما زیان می‌رساند.

پین ادعا می‌کند که بیشتر اخلاق و رفتارها «بر اثر شرایط محیطی خاص شکل می‌گیرند» نه براساس ذات خود شخص. بیشتر اوقات، اشخاص هیچ کنترلی بر شرایط خود، مثل محل تولد و جایگاه اجتماعی ندارند.

به گفته‌ی نویسنده، «محل‌کار جایی است که بیشتر مردم، نابرابری را به شدیدترین شکل ممکن تجربه می‌کنند.» استرس دائم ناشی از نابرابری شغلی، می‌تواند باعث ایجاد مشکلات جسمی و روحی شود. کشورهایی که کمترین نابرابری شغلی را دارند، مثل ژاپن، سوئد، و نروژ، نسبت به کشورهای دارای بیشترین نابرابری شغلی، مشکلات اجتماعی و بیماری کمتری دارند.

ایالات متحد، با بیشترین نابرابری شغلی در میان کشورهای توسعه‌یافته، بیمارترین کشور نیز هست. پین با ارائه شواهد نشان می‌دهد که فشارهای روحی ناشی از فقر، تبعیض نژادی، و اختلاف طبقاتی، بر بدن ما تأثیر می‌گذارد و منجر به التهاب، حمله قلبی، و بیماری‌های جدی دیگری می‌شود.

من بر حسب اتفاق، در هنگام تهیه‌ی این مقاله، به تحقیق جدیدی در ژورنال پزشکی لنست برخوردم. این تحقیق در نتیجه‌گیری‌اش چنین آورده بود: «در حداقل چهل سال گذشته، شواهد علمی روزافزونی یافت شده است که نشان می‌دهد جوامعی که اختلاف درآمد بیشتری میان ثروتمند و فقیران‌شان دارند، معمولاً وضعیت سلامت بدتر و نرخ جرائم بالاتری دارند. اخیراً با دست‌یابی به این یافته به درک جامع‌تری نسبت به این موضوع رسیده‌ایم. در جوامع نابرابرتر، نه تنها نرخ بیماری و خشونت بالاتر است، بلکه سایر شاخص‌های اجتماعی‌شان، مثل نرخ بارداری نوجوانان، نمرات ریاضی و ادبیات، چاقی و حبس در زندان، معمولاً در سطوح پایین‌تر نردبان اجتماعی، وضعیت بدتری دارند.

نردبان شکسته پر از دیدگاه‌های مهم اجتماعی، روانی، و اقتصادی است که می‌تواند به درک اثرات نابرابری مهارنشده و مشکلات بی‌شماری که از آن ناشی می‌شود، کمک کند. نویسنده به مسائل مختلفی می‌پردازد، برای مثال، چرا زنان در جوامع فقیرتر فرزندان بیشتری دارند و چرا در سنین پایین‌تر صاحب فرزند می‌شوند؛ جایگاه اجتماعی چگونه بر باورهای سیاسی تأثیر می‌گذارد و چرا جوامع نابرابرتر معمولاً مذهبی‌تر می‌شوند.

پین به اهمیت درک صحیح ما نسبت به خودمان تأکید می‌کند. او می‌نویسد: «اگر خودتان را در پله‌ای پایین‌تر قرار دهید، احتمالی بیشتری دارد که در سال‌های آینده از افسردگی، اضطراب، و دردهای مزمن رنج ببرید. هرچه پله‌ی پایین‌تری انتخاب کنید، بیشتر در معرض مشکلاتی همچون عدم تناسب وزن، دیابت و ناراحتی قبلی قرار می‌گیرید. هرچه پله‌ی پایین‌تری انتخاب کنید، سال‌های کمتری از عمرتان باقی خواهد ماند.»

ترجمه از روزنامه ایمیسورین